Tamara wist misschien wat het teweeg ging brengen, maar dat ze nu overstuur is, is hoe dan ook wel begrijpelijk. Ik vind dan ook dat ze daar geen lappen voor verdient.
Ook als ze niet bij Polly in huis gewoond had, zou het tijd kosten om al haar gevoelens een plaats te geven. Denk dat dat voor veel draagmoeders geldt, ook al staan ze nog zo achter hun beslissing en is de situatie wél "normaal" geregeld. Je veegt 9 maanden zwangerschap (en bijbehorende hormonen) nou eenmaal niet even onder de mat, ook al weet je van tevoren dat je achteraf geen baby overhoudt om voor te zorgen.
De rest daarentegen, gedraagt zich collectief alsof Tamara niet bestaat (Lowie o.a.), alsof haar gevoelens niet bestaan (Viv met haar dozen), of alsof haar gevoelens op miraculeuze wijze wel bij zullen draaien als ze verhuizen. Het voorstel van Bob is bijvoorbeeld misschien aannemelijk, maar wel rijkelijk laat als ze nu nog een ander huis moeten gaan zoeken terwijl ze tot die tijd dagelijks met Polly geconfronteerd zullen worden.
Voor Bob is dat niet zo'n euvel, want voor hem lijkt het al lang achter de rug allemaal. Hij heeft zijn nieuwe baan en geen last meer van Lowie dus: probleem opgelost! Maar zijn vrouw zit er begrijpelijkerwijs middenin en hij lijkt maar niet echt in te zien wat voor verschrikkelijk groot aandeel hij in dit alles gehad heeft, met zijn "liefje" elke keer...
