Die verhaallijn rammelt aan alle kanten.
Dat Stan tijdens de bezoekuren buiten mag, dat kan ik nog begrijpen.
In vele instellingen is dit zo.
Maar slapen waar hij wil en alcohol drinken?
Ik vind het ontzettend jammer dat de scenaristen hier zo mee omspringen.
En ik begrijp best dat ze depressies en andere psychische dingen niet te lang moeten laten aanslepen omdat dit dan heel saai wordt voor de kijker.
Maar op deze manier kunnen ze beter hun handen eraf houden en een andere verhaallijn verzinnen.
Idem voor Paulien.
(en ja, ik weet dat ik in herhaling val
maar dit wekt alleen nog maal meer onbegrip op voor mensen die IRL in zo'n situatie zitten.) 