Wat mij betreft is het een opeenstapeling van dingen;
ik heb me in eerste instantie gestoord aan de reacties van de hele omgeving van Nancy, toen ze over haar toeren thuis kwam nadat Tom haar gekust had. Zo'n afgedwongen kus is NIET normaal en ook totaal NIET grappig, maar kennelijk vond niemand het de praat waard. Tom had Nancy gekust en dat feit alleen al is blijkbaar een giller, want waarom zou Tom in vredesnaam Nancy willen kussen?
Alsof Nancy dat niet waard is of zo, en Tom zich verlaagd heeft.
Van een grove belediging gesproken...
Vervolgens komt Marianne dan op de proppen, die een eitje te pellen heeft met haar zoon omdat hij en zijn nieuwe vriendin haar een beetje voor de gek gehouden hebben. Marianne heeft zo'n beetje haar levenswerk gemaakt van de carrière van haar zoontje, want hij moest en zou toch zo op haar vader zaliger lijken en de eer van de (advocaten-)familie hooghouden, maar nu ze dan een beetje boos is om een grapje, vindt ze het blijkbaar ineens geen probleem om zijn carrière publiekelijk en voor de rechtbank door het slijk te halen?
En om het af te maken hebben we daar Peter, die Tom jarenlang uitgekotst heeft maar nu ineens toch weer bevriend met hem is. Zodanig dat hij in eerste instantie zijn schoonmoeder niet eens wilde helpen. Had hij zich even een klein beetje in de situatie gemengd, dan had alles nog met een sisser af kunnen lopen, want dan had hij een vinger in de pap kunnen houden en de boel kunnen sussen.
Maar nee...; hij komt nu pas een beetje in actie, nu Marianne ineens met een soort pitbull op de proppen komt, en gaat Tom dan waarschuwen terwijl hij met Karin op kantoor zit. Was Karin niet zo'n beetje de aartsvijand van Peter? Ook geen probleem meer zeker?
Het is niet dat ik me echt erger aan 1 persoon in het bijzonder in dit hele verhaal.
Ik denk dat ik me de laatste tijd vooral erger aan het egoïsme van sommige personages...