Tamara Vereken (Tine Priem)

[apestaart]

Ik vond het raar dat Tamara Christine precies niet geloofde.

Sterker nog, zij geloofd eerder Bob.

[daffy duck]

Wat is me dat! Zo bedrogen en getergd zijn en dan nog enig geloof en symphatie opbrengen voor dat onbetrouwbare liegebeest! Is Tamara nu zo engdenkend of zit er wat jaloezie bij omdat Christine met Bob geslapen heeft?

[heidiw]

Huh??? Dat ze het er bij Christine inwrijft dat ze Bob maar al te graag geloofde begrijp ik. Dat ze dan omgekeerd niet wil geloven dat Christine zich ook gemanipuleerd voelt na al de tranen die zelf al gelaten heeft, het besef dat Bob haar alles afneemt en isoleert door anderen tegen haar op te zetten...
Nu snap ik het toch niet helemaal.

[Tiboko]

Zal wel geen toeval zijn dat ze nog steeds als koppel in de begingeneriek blijven figureren, terwijl dat bij o.m. Judith (Dries) én Tom (Karin) al meteen of minder dan een week later aangepast werd...

[satine]

Ik had het gevoel dat ze het gewoon niet wou horen omdat ze dit Christines probleem vindt en niet het hare.
Dat ze dacht dat Christine eerder haar 'vergiffenis en begrip' kwam vragen dan haar kwam waarschuwen.
En wat er in het verleden gebeurd is, kwam misschien daardoor weer aan de oppervlakte?

[Christel]

Dat zou inderdaad kunnen, maar ik weet niet... Ik vond haar er ook wel heel erg op hameren dat het Christines eigen schuld was, toen die zei dat Bob de hele boel gemanipuleerd heeft. Tamara had bijvoorbeeld ook kunnen zeggen dat het haar geen fluit meer kan schelen wat die 2 doen of gedaan hebben samen en dat ze vooral bij haar geen begrip meer moeten komen zoeken, maar dat ze Christine voor precies hetzelfde gewaarschuwd heeft een paar weken geleden en die niet wou luisteren.
Maar dat deed ze niet...

Ik vond haar vrij ontwijkend en ontkennend over het aandeel van Bob, wat toch eigenlijk heel raar is als je ziet hoeveel last ze zelf gehad heeft van zijn gemanipuleer de afgelopen maanden...

[nounake]

.

Nu snap ik het toch niet helemaal.

Schijnbaar is het totaal abnormale normaal in Thuis tegenwoordig

[heidiw]

Nadenken Tamara!!!
Je hebt net het vreselijke nieuws gekregen dat je zoontje verder zal moeten zonder zijn papa. Natuurlijk wil je hem dan nog mooie herinneringen laten maken voor de tijd die nog rest en is het makkelijker om zijn gedrag van de laatste maanden te plaatsen en te vergeven. Maar alleen met Bob op reis?
Wat als hij tijdens die reis al overlijdt? Djeezes, hij is niet van plan om naar zee of Center Parcs te gaan he!

[Christel]

De vakantiebestemmingen zijn inderdaad erg bedenkelijk voor iemand die zo ziek is.

En hier heb ik het ook wat lastig mee:

is het makkelijker om zijn gedrag van de laatste maanden te plaatsen en te vergeven.

Dat hij kanker heeft en zal sterven is uiteraard meer dan verschrikkelijk. Maar ik vind wel dat zijn acties van het afgelopen 1.5 jaar nu wel heel erg makkelijk allemaal in het symptomen-hoekje geveegd worden, terwijl het meeste van zijn gedrag daar in mijn ogen niet persé iets mee te maken heeft. Iedereen weet dat je met een tumor in je hoofd anders reageert en ook extra boos kunt worden bijvoorbeeld, maar Bob heeft altijd al een vreemde controledrang gehad, en je gaat van een tumor ook niet ineens allerlei complotten in gang steken, wat hij wel heeft gedaan. Het is ook niet de eerste keer dat Bob van Tamara naar Christine en weer naar Tamara is gerend zonder er rekening mee te houden dat dat allebei mensen van vlees en bloed zijn.
Dus...ik hoop maar dat Tamara toch op haar tellen blijft passen.

[daffy duck]

Dus...ik hoop maar dat Tamara toch op haar tellen blijft passen.

Is inderdaad zo! Ze smelt plots van compassie met hem en geeft hem alles wat hij vraagt. Terwijl er bij mij in m'n achterhoofd zweeft, toch voor 10%: is die bekentenis over die terminale kanker echt?? Hij kwam inderdaad heel bedrukt uit de consultatiekamer, maar zag daarna Judith staan. Hij ging haar voorbij. Dacht toch: als het zo erg is heeft hij misschien een schouder nodig , maar neen, hij ging door. En dan die planning over die buitenlandreis. Weet niet hoor, maar het is toch ergens een reden om verborgen alarmbellen te hebben. Daarom moeten ze niet direct afgaan, maar Tamara...blijf realistisch !

[satine]

Iedereen weet dat je met een tumor in je hoofd anders reageert en ook extra boos kunt worden bijvoorbeeld, maar Bob heeft altijd al een vreemde controledrang gehad, en je gaat van een tumor ook niet ineens allerlei complotten in gang steken, wat hij wel heeft gedaan. Het is ook niet de eerste keer dat Bob van Tamara naar Christine en weer naar Tamara is gerend zonder er rekening mee te houden dat dat allebei mensen van vlees en bloed zijn.

Ik ben eigenlijk benieuwd of we nu opeens weer 'de Bob van vroeger' gaan zien, die alle rare reacties achterwege laat.
Dus inderdaad, Tamara kan maar beter oppassen.
Ook al is hij de vader van haar zoontje, het feit dat hij nu een diagnose heeft gaat hem niet ineens weer een betrouwbaar en evenwichtig mens maken.
En iemand die uitbehandeld is, zomaar op een intercontinentale reis laten vertrekken met een kind van nog geen 5 zonder verdere begeleiding, lijkt mij sowieso al niet het beste plan.

[satine]

Zoveel begrip, zoveel vergevingsgezindheid, zoveel naïviteit ook...
Na alles wat haar echtgenoot haar heeft aangedaan, worden nu al zijn fratsen toegedekt met de mantel der liefde. Want Bob moet zoveel mogelijk tijd kunnen doorbrengen met Leo.
Geen vraag om een gesprek met de behandelende arts:
'Past zijn gedrag in het ziektebeeld, wat mag ik nog verwachten van stoten die hij gaat uithalen, is het verantwoord om mijn kind met hem mee te geven, is het wel een goed idee om ons zoontje dag in, dag uit te confronteren met een uitbehandelde papa, hoe lang hebben we nog,...?'
Zelfs aan Judith wordt niks gevraagd - Bob wordt gewoon meteen op zijn woord geloofd en alle rest moet nu wijken.

Ik vind het allemaal nogal verdacht.

[Christel]

Eerlijk gezegd vind ik Tamara's gedrag compleet verbijsterend, over de hele lijn.
Alsof ze aan geheugenverlies lijdt.

Ik begrijp vooral niet dat ze al vergeten is hoe het voelde toen ze thuis kwam van de opening van ViTa en Bob ineens zonder een woordje overleg verhuisd bleek te zijn met hun kind; iets wat normaal gesproken toch een soort blinde paniek veroorzaakt?
Dergelijke grillige acties - waardoor ze ook eventueel veroorzaakt worden (want inderdaad; alles wordt blijkbaar klakkeloos aan zijn ziekte toegeschreven) - laten volgens mij toch onuitwisbare sporen na bij een moeder? Maar bij Tamara blijkbaar niet.

Als naïviteit kan dit tellen ja...

[Tiboko]

Dat zit er ingebakken hé.

Toen Lowie en Bob haar "uitnodigden" om draagmoeder te worden, had ze ook niet veel overtuiging nodig. Toen Lowie daar - eens ze zwanger was - constant bij haar en Bob binnenliep, vond ze het ook okay. Toen Bob - op de avond van de opening van VITA - hun kind zomaar mee nam, liet ze over zich heen lopen. Idem dito met het briefje over zijn nieuwe woning...

Tamara is nooit een match (of evenwaardige partner) van Bob geweest, ze heeft hem zelfs weer binnen gepakt nadat hij hun kind eerst als ongewenst beschouwde en dus maar met Christine ging trouwen. Met andere woorden - wat haar betreft komt hij met alles weg en die toeschietelijkheid zal ze zich nog beklagen de dag dat hij met Leo naar Azië verdwijnt.

[satine]

Ik vond het erg voor Tamara dat er buiten Dries niemand was om haar te steunen.