't Is in ieder geval vreemd dat in de Withoeve, waar het altijd druk-druk-druk is, waar de manden de deur uit vliegen en waar nog nooit een woord over geldgebrek gevallen is, nu opeens in slechte papieren zou zitten?
Zoiets komt toch ook niet van vandaag op morgen?
Ik ben benieuwd wat hier achter zit.
Verder was ik gecharmeerd door Adil die zo lief was om Paulien persoonlijk op de hoogte te brengen, ook al hoefde dat helemaal niet.
Ze reageerde wel positief, dat vond ik dan wel leuk om te zien - dat ze opnieuw een min of meer normaal gesprek konden hebben.
Later op de avond, toen ze kwam vertellen hoe moe ze wel was, was ze dan weer de Paulien die we kennen.
Misschien kan ze eens alles voor zichzelf op een rijtje beginnen zetten en zich afvragen uit welke hand ze eet.
Of hoe ze het gaat aanpakken als hun kleine Charlie iets doet dat niet in haar kraam past. Ziek worden bijvoorbeeld.
Gaat ze dan ook constant dat Mater Dolorosa gezicht opzetten?
Het gedoe over de reukzin van Eddy wordt wel heel breed uitgesmeerd.
Hoe graag ik hem ook zie, het is een beetje veel.
Hoewel ik wel moest lachen toen Rosa vroeg of Eddy dan met zijn neus naar de fitness moest.
Ik dacht meteen aan een loopneus...
En alle respect voor Bob en voor iedereen die kanker in realiteit moet meemaken, maar die scènes zijn echt wel heel deprimerend.
Niet alleen door de ziekte of de behandeling zelf, maar door het martelaarsgezicht van de zieke.
Ok, Bob is altijd een binnenvetter geweest, maar nu is het toch wel heel erg.
Ik ben benieuwd hoe lang het gaat duren eer Tamara er onder door gaat.
Niet dat ik daar zit op te wachten, maar dat zwijgen en dat stiekeme gedoe achter haar rug over toch wel belangrijke dingen, terwijl zij 24/7 voor hem en Leo'tje klaar staat - dat houdt niemand vol.
Misschien kan Bob psychologische begeleiding overwegen?
Of hij kan nog een keer extra langs Judith gaan, want in Thuis zijn de huisdokters toch altijd allround.
Maar dit opkroppen en 'ik wil niemand tot last zijn' slaat nergens op.