Vervolgverhaal

[Rieka]

Een soort dunschiller waar komkommers helemaal in slierten kon worden gesneden.
Rieka zag meteen een mogelijkheid om haar vriendin een zacht, warm bed te bezorgen. Moesten ze nu eens zo'n dunschiller kunnen bemachtigen en een paar kartonnen dozen: dan heeft Daffy alvast een zachte, warme ondergrond op zich op neer te vleien.
Maar een goed idee is niet alles, ze...

[daffy duck]

moesten het ook kunnen uitvoeren. De dunschiller kostte stukken van mensen, en niemand had goesting om een fortuin uit te geven aan dat kleinood. Daarom werd de verkoper van de dunschiller door Rieka afgeleid door hem een halve komkommer in de mond te stoppen die niet eens dungeschild was, waardoor de mogelijkheid om hulp in te roepen hem ontnomen werd, en waardoor het forumbendje een toestelletje kon bemachtigen. Ze verstopten het onder hun trui en slopen stilletjes de uitgang tegemoet. Maar.....

[Rieka]

moesten het ook kunnen uitvoeren. De dunschiller kostte stukken van mensen, en niemand had goesting om een fortuin uit te geven aan dat kleinood. Daarom werd de verkoper van de dunschiller door Rieka afgeleid door hem een halve komkommer in de mond te stoppen die niet eens dungeschild was, waardoor de mogelijkheid om hulp in te roepen hem ontnomen werd, en waardoor het forumbendje een toestelletje kon bemachtigen. Ze verstopten het onder hun trui en slopen stilletjes de uitgang tegemoet. Maar.....

Ze hadden nu nog geen karton om in slierten te "schillen". Waar moesten ze nu heen om een 3-tal dozen te vinden?
Oeps, daar vloog een halve komkommer door de lucht en die landde nogal onzacht op het achterhoofd van Luc die net wou vertellen waar ze het nodige konden vinden. Maar door die klap op z'n verstand viel diens klank uit en...

[daffy duck]

brabbelde hij iets onverstaanbaars. Over naar Brugge gaan of zo en dat hij daar als kind als eens geweest was.
Maar dat hielp hen allemaal niet om dozen te vinden. Die stonden namelijk al klaar voor het papier en karton afval dat de volgende dag werd opgehaald. Dus....

[Rieka]

brabbelde hij iets onverstaanbaars. Over naar Brugge gaan of zo en dat hij daar als kind als eens geweest was.
Maar dat hielp hen allemaal niet om dozen te vinden. Die stonden namelijk al klaar voor het papier en karton afval dat de volgende dag werd opgehaald. Dus....

repten ze zich naar het politiegebouw om te vragen in welke straten de kartonophaling te gebeuren stond.
Ze waren door al het tumult vergeten dat 't al bedtijd was en dat niemand nog aan 't werk was...De zieltogende Luc was intussen terug bij zijn positieven. Stond wel nog wat wankel op z'n benen maar hij werd gewoon meegesleurd aangezien hij nog geen zinnig woord kon uitbrengen.
Luc liet het maar begaan, maar zo'n lange slungel meesleuren voor zo'n klein opdondertje als Daffy valt niet mee. Ze...

[Ann+]

kreeg het lumineuze idee om gauw zo'n winkelkarretje los te maken( handig om altijd van die jetons op zak te hebben) en de Luc daarin te placeren... dat was gemakkelijker dan hem mee te sleuren, en straks konden ze eventueel dat karretje nog gebruiken voor het karton. Daffy zag er nog jong genoeg uit om voor een studente door te gaan, dus ze hoopte dat de politie een oogje zou dichtknijpen, als ze daar met karretje passeerde. Ze kon altijd nog zeggen, dat op zwier gaan met dat karretje onderdeel uitmaakte van een studentenopdracht.
En gelukkig in een zijstraatje van de grote steenweg vonden ze nog niet opgehaald karton, en een stapel oude kranten... daar gingen ze een heerlijk bedje van maken voor Daffy.
Met een karretje vol met karton, kranten en Luc ( het werd zwaar duwen nu) gingen ze terug op weg naar huis... want ze hadden dringend nood aan hun bedje! Maar toen....

[daffy duck]

hoorden ze een scherp geluid achter zich. Het was een politiefluit die het eigenaardige gezelschap ter orde riep.
De politieman keek weinig begrijpend naar de kar vol menselijk vlees en kartonnen inhoud. Dit kon niks goeds voorspellen.
Enigszins aangeslagen keek hij vragend de richting uit van Ann. Zou zij een zinnige verklaring kunnen vinden voor de bezigheid....?

[Rieka]

hoorden ze een scherp geluid achter zich. Het was een politiefluit die het eigenaardige gezelschap ter orde riep.
De politieman keek weinig begrijpend naar de kar vol menselijk vlees en kartonnen inhoud. Dit kon niks goeds voorspellen.
Enigszins aangeslagen keek hij vragend de richting uit van Ann. Zou zij een zinnige verklaring kunnen vinden voor de bezigheid....?

Maar Ann merkte zijn vragende blijk niet op of ze hield zich van den domme.
De agent was rap van begrip en wendde zijn vragende blik maar gauw op de rijpe studente Daffy, die trok onopvallend haar rok ietsje hoger op om haar welgevormde knieën te laten zien en...

[daffy duck]

hiermee de politieman op andere gedachten te brengen. Maar dit bleek ijdele hoop, want zo spectaculair was dat zicht nu ook weer niet. Dan maar de schitterende kanten kousen van Rieka in de strijd gooien dacht iedereen. zo gezegd, zo gedaan, Rieka werd op de voorgrond geschoven. Met resultaat want....

[Ann+]

de ogen van de brave politieagent vielen bijna uit hun kassen, zo mooi waren die kanten kousen.. alhoewel hij moest toegeven dat de dame die ze droeg, zo waarlijk nog mooier was! En toen Rieka haar mooiste glimlach op haar gelaat toverde, stamelde de politieagent alleen nog maar: Prettige avond dames en mijnheer , kan ik jullie ergens mee helpen? . Luc die op moment toch maar besloot van moeite te doen om uit die winkelkar te geraken , had daar duidelijk enige moeite mee, en was blij met de helpende hand van de nu zo vriendelijke agent.
Toen het gezelschap het probleem van de ontbrekende slaapzak voor Daffy op tafel legde, wist de agent ook daarvoor een oplossing, en dat was......

[Rieka]

.. zo rap mogelijk de helft van het karton in slierten snijden.
Hij liep snel naar huis want hij herinnerde zich dat zijn vrouw die morgen ook zo'n mesje kocht.
Met 2 zo'n dunschillers gaat het werk dubbel zo snel, dacht hij, dus gaf hij Rieka een kuise zoen op de wang, zwaaide vriendelijk naar de rest van 't gezelschap en stoof weg.
Precies Woody woodpecker, bip bip en...

[daffy duck]

mar stiekem had hij toch haar telefoon nummer te pakken. Je weet nooit in het leven!
nu de rust teruggekeerd was en de nacht duidelijk z'n intrede had gedaan was het tijd om....

[Rieka]

mar stiekem had hij toch haar telefoon nummer te pakken. Je weet nooit in het leven!
nu de rust teruggekeerd was en de nacht duidelijk z'n intrede had gedaan was het tijd om....

.. de slaapzakken en de tenten klaar te maken *geeuw*
Dat geritsel van karton was niet echt slaapverwekkend. Rieka dacht erover om Daffy een tik op het hoofd te geven zodat ze eindelijk zou muisstil liggen, maar Ann vond dat geen goed idee. Misschien was er een apotheker van wacht dichtbij?
Ann stelde voor dat zij, aangezien zij toch vaak 's nachts van dienst is, te gaan kijken voor een slaapmiddel of een spierverslapper voor Daffy zodat ...

[Ann+]

Rieka en zij ook konden slapen... Maar die apotheker van wacht , dat was toch een paar km verderop... en omdat ze nu goede vriendjes was met die ene politieagent, porde ze Rieka aan, om de fiets die tegen de gevel van het politiebureel stond, eventjes te gaan "lenen"!
zo gezegd zo gedaan... de fiets werd geleend, en Ann spurtte weg, richting nachtapotheker..
Een onschuldig slaapmiddeltje werd gelukkig zonder problemen meegegeven door de stokoude apotheker, en na weer een fietsritje toegediend aan Daffy, die quasi onmiddellijk in een diepere slaap wegzonk.
Rieka en Ann konden nu eindelijk ook proberen van een paar uurtjes slaap te pakken.
Al veel te snel piepte het zonnetje weer door de wolken, het begin van een nieuwe dag... en ook van nieuwe avonturen?

[daffy duck]

zeker wel! Want Rieka en Ann waren wel degelijk fit, Daffy daarenboven had last van de aan haar toegediende, veel te sterke, spierverslapper.
Zoiets geeft je niet ongestraft aan een brave mens! En zo vertrok het gezelschap onder het zingen van: vrolijke, vrolijke vrienden; de hort op. Een overblijfsel uit de periode van Nonkel Bob. Toen ze enkele straten verder waren stond er op de hoek van de straat iets dat hun aandacht opeiste...