nounake schreef: do 14 sep 2023, 13:48
Hoe onwaarschijnlijk kon het ook zijn dat een vrouw die net bevalt van een baby , weigert het kind vast te nemen ; alle beloften opzij: dit is ook HAAR kind en alles schreeuwt om dat kindje vast te nemen !
Dat gebeurt er dus als je draagmoeder wordt voor iemand terwijl je daar eigenlijk totaal niet achterstaat, en weet dat je dat kind dus tegen je wil af zult moeten staan na de geboorte...
Het is gewoon de conclusie van een verhaallijn die vanaf het begin af aan al totaal geen realistisch beeld schept van het hele draagmoederschap en alles wat erbij komt kijken.
Sowieso hing dat hele proces vanaf het begin af aan al met haken en ogen aan elkaar, maar Lowie een draagmoeder laten kiezen die niet alleen bij hem in huis woont, maar die samen met haar man ook nog eens zélf een heel sterke kinderwens heeft, moet toch wel de grootste kolder zijn die ze hadden kunnen bedenken. Alsof het verlangen naar een kind met een knopje te regelen is, dat je om kunt schakelen wanneer het zo uitkomt.
Ik denk dat ik nog maar zelden een verhaallijn heb gezien die mij zo ontzettend tegen de borst stootte als deze. En hoewel ik Tine Priem alleen maar dikke pluimen kan geven voor haar fantastische acteerprestatie, kan ik niet anders dan toegeven dat die scènes met een huilende Tamara en Bob, een krijsende baby en een verpleger die er (met die baby zwaaiend voor Tamara's gezicht dan ook nog

) op bleef hameren dat dat kindje per direct huid op huid contact met Tamara moest hebben, mij best wel misselijk hebben gemaakt. Wat een idiote onzin...
